Gleðilegt sumar

Við lögðum af stað í morgungönguna á heiðinni með fallegan gulan kastbolta með bandi sem ég keypti í gæludýrabúð. Blíða er ekki með þann bolta á þessari mynd. Hún er með tennisbolta sem hún fann einhvers staðar á leiðinni. Líklega þar sem hún skildi nýja boltann sinn eftir. 

Göngutúrinn var aðeins lengri en venjulega, því bæði er veðrið svakalega gott og það er frídagur, en þegar við komum aftur að bílnum var hún komin með tvo tennisbolta.

Blíða á risastórt boltasafn sem hún hefur vandað sig við að stækka undanfarin ár. Ekki einn einasti þeirra hefur verið keyptur.

Blíða með hluta safnsins

Dásamlegi ljúfi hundurinn minn er sértækur plokkari sem trúir á endurnýtingu.

Góðar stundir og njótið dagsins

Sumarplanið

Það kom færsla inn á síðurnar sem ég fylgi á Facebook tengdar náminu mínu í ritlist fyrir nokkrum vikum. 

Og áður en ég held áfram. Já, ég er í námi. Aftur. Nei, ég er ekki búin að læra nóg. Já, þetta er mastersnám og já, ég er í fullri vinnu. Loks, annað nei, ég hef aldrei verið í námi án þess að vera í fullri vinnu en ég er hins vegar á fullu að endurforrita sjálfa mig. Ég er alveg búin að eyða nokkrum sjálfvirkum forritum en þetta með vinnuna er frekar neðarlega í kjarnanum og verður að bíða betri tíma.

Færslan var ein, síðurnar sem koma til greina nokkrar, en ég finn færsluna ekki núna. Mögulega var henni eytt því höfundurinn var óviss um skynsemi þess að blogga? Eða að blogga opinberlega? Færslan var krækja á nýja bloggsíðu og ég las fyrsta og eina póstinn. Mér fannst hann góður og umhugsunarverður. Ég byrjaði sjálf að blogga árið 2003 þegar ég var svo feimin að ég leit varla upp og var ekki viss um að ég hefði nokkuð uppá dekk að gera, hvað þá fram á ritvöllinn. Árið 2024 vinn ég við að tala við ókunnuga og halda fyrirlestra og er langt komin með mastersnám í ritlist.

Ég setti ekki slóð á bloggið mitt, þessa síðu, í athugasemdir við færsluna en hef verið að hugsa um blogg síðan og hef ákveðið að halda áfram. 

Það er svo oft sem ég upplifi eitthvað sem mér finnst skemmtilegt eða spennandi en hef ekki lyst á að setja það á samfélagsmiðla. Mig langar ekki til að orðin mín verði deyfðarskruni (e. doom scrolling) að bráð. 

Nei, það er miklu betra að setja færslu hingað þar sem enginn mun koma til með að lesa. Eins og að vera loksins orðin vitavörður og skrifa fyrir vindinn í staðinn fyrir að yfirgnæfa kliðinn á Lækjartorgi.

Lifið heil og góðar stundir.

Fyrsti dagur samkomubannsins 2020

Ég er ekki nægilega vel að mér í sögu til að segja frá því hvenær (eða hvort) samkomubann hafi áður verið hér á landi. Mér finnst eins og hafi lesið um slíkt þegar Spænska veikin gekk yfir um 1920 en ég veit ekki hvort það er rétt. Né heldur hvernig borgarbúar tóku því. Kannski mundi ég vita það ef ég læsi fjölmiðla af einhverju viti?

Þetta eru væntanlega líka upplýsingar sem ég ætti að geta flett upp en, kalt mat; þær skipta ekki máli akkúrat núna. 

Það er samkomubann á Íslandi í mars 2020. Það er verið að telja inn í verslanir. Messum, tónleikum, sýningum og alls konar viðburðum hefur verið frestað og aflýst næstu vikurnar og það gera allir sitt besta að forðast alla hina. Fyrir innhverft fólk eins og mig skiptir þetta ekki svo miklu máli. Undanfarið hef ég meira að segja verið að grínast með að ég hafi verið að æfa mig fyrir þessar aðstæður allt mitt líf. Einvera hræðir mig ekki en einvera verndar ekki heldur og fyrir suma er hún hrikaleg. Eins er óvissan hrikaleg. Hvernig smitast veiran nákvæmlega? Hvers vegna verða sumir bara slappir en aðrir deyja? Hvers vegna er ekkert annað í fjölmiðlum og endalaust verið að hamra á hversu margir hafi smitast og dáið? En hvernig væri hægt að vara alla við ef það væri ekki stöðugt verið að búa til fréttir um ástandið? Hvenær lýkur þessu? Hvernig verður sagt frá þessu tímabili í sögubókum framtíðarinnar? Hvers vegna óttumst við þessa veiru svona mikið en hunsum þær 300 milljónir sem veikjast af malaríu á hverju ári? Milljón einstaklingar deyja árlega út malaríu og flestir sem deyja eru börn undir fimm ára aldri. Rúmlega 9 milljónir deyja úr hungri, 25 þúsund á dag og 75 milljónir hafa sýkst af HIV frá upphafi þess faraldrar og þrátt fyrir ný lyf og tækniframfarir deyja enn 140 þúsund á ári úr fylgikvillum HIV.

Vesturlönd eru séra Jón og sömuleiðis gagnkynhneigðir, fullorðnir Vesturlandabúar. Það er líklega svarið. Ég er séra Jóna. Ég þvæ mér um hendurnar, hósta í olbogabótina eins og venjulega og knúsa ekki fólk sem er lasið. Ekki frekar en venjulega. Og í staðinn fyrir að fylgjast með fréttum safna ég þjóðfræðiefni um Covid 19, lögum til að syngja í 20 sekúndna handþvotti og klósettpappírsbröndurum. Ég skoða spegilmynd óttaslegins samfélagsins sem er í upplausn og hlæ.

En mikið stendur hið opinbera upplýsingateymi sig vel, Þórólfur, Alma og Víðir. Og ég er afskaplega hrifin af slagorðinu þeirra, við erum öll almannavarnir.

Lifið heil og hraust.

Góðar stundir.

Kaupmannahöfn

Síðasta miðvikudag flaug ég til Kaupmannahafnar til að sitja COPM námskeið með fimm vinnufélögum mínum. Ég var í Kaupmannahöfn sumarið 2010 með fólkinu mínu. Við vorum sjö saman, þrjú fullorðin og fjögur börn og áður en við fórum við Köben höfðum við verið viku á Jótlandi þar sem við fórum í Legoland og Lalandia. Í Kaupmannahöfn fórum við í Tívolí og í dýragarðinn og Rundeturn og spiluðum og skemmtum okkur í alla staði mjög vel.

Ég fór með mömmu og pabba og bróður mínum í sambærilega ferð þegar ég var á svipuðum aldri og krakkarnir voru þá og man hana ennþá. Ég var líka í Köben þegar ég var unglingur á leið í lýðháskóla á Jótlandi. Þá var ég með kort sem vinur hans pabba var búinn að merkja inn alla borgarhlutana sem ég átti ekki að skoða. Stórir hringir með krossum yfir Ystegade, Christaniu og Nørrebro svo forvitni unglingurinn færi sér ekki að voða á röltinu. Ég naut borgarinnar þá en í síðustu viku var fyrsta skipti sem ég skoðaði mig um sem fullorðin einstaklingur án þess að hafa fyrirmæli um hvað mætti og mætti ekki. Nýju vinnufélagar mínir eru sérlega skemmtilegt og almennilegt fólk sem er gaman að ferðast með. Þær þekkja alla borgina, tala dönsku þó að ég hafi sjálf farið að segja nokkrar setningar á föstudagskvöldinu (eftir tvo heila daga á námskeiði sem fram fór á dönsku!) var mjög gott að vera með heimamönnum.

Ég fór að hugsa um það þegar ég var á röltinu, t.d að skoða Litlu hafmeyjuna - sem er sannarlega lítil, ég held ég hafi séð fyrir mér Frelsistyttuna á grjóti? - um hvað það er nákvæmlega sem breytist þegar við verðum fullorðin? Núna skoðaði ég að vísu Nørrebro, enda hverfið gerbreytt, en spennan yfir að skoða borgina var sú sama og þegar ég var unglingur. Ég fann tilfinningar sem ég tengdi við að skoða aðrar borgir eftir að ég eltist. Þegar ég labbaði um og reyndi að týna mér í París, London og New York. Ég hlustaði meira að segja á nokkrar plötur sem ég hef ekki hlustað á lengi. Að vísu núna í þráðlausum heyrnartólum og á Spotify ekki af kassettu í vasadiskóinu en hugrenningarnar voru þær sömu.

Hvenær vitum við hvenær við verðum fullorðin í alvörunni? Eru það árin? Gráu hárin? Ég er orðin 42 ára en segist stundum enn ætla að gera alls konar þegar ég verð orðin stór. Ég tek ennþá ákvarðanir sem eru misvel ígrundaðar og er ennþá að kynnast sjálfri mér. Þegar ég var tvítug hélt ég að eftir fertugt myndi ég ekki þyrsta eins í að ferðast og kanna og upplifa - ef ég hugsaði það eitthvað yfir höfuð. Þegar ég var tvítug hélt ég líka kannski að eftir fertugt myndi ég vera með’idda, vita hvað ég væri að gera og hvert ég stefndi en sannleikurinn er sá að ég er enn að þykjast. Ég keyri ennþá stundum of hratt, borða popp í kvöldmat, fyllist enn eirðarleysi og dreymi um hluti sem eru ekki viðeigandi þrátt fyrir að allt sé fertugum fært.

Mig langar aftur til Kaupmannahafnar einhvern daginn og finnast ég vera 15 árum yngri.

Fyndið að eiga blogg og hafa átt það í mörg, mörg ár. Ég held að það sé ekkert að því að vera ekki tilbúin að sleppa því þrátt fyrir að skrifa sjaldan.

Eftir nánari skoðun sé ég að það eru 10 dagar þangað til þessi síða á 15 ára afmæli. Mig langar til að blása til veislu, ekki erfidrykkju.

Hversu oft þarf að skrifa til að réttlæta það að halda bloggi lifandi?

Ekki er það innihaldið sem skiptir máli því þá væru flestöll blogg og nær allir bloggarar dauðadæmdir. Jafnvel góðir bloggarar eiga inni slæma daga þar sem þeir bulla meira en þeir blómstra.

Það er, finnst mér, við hæfi að nota þennan miðil til að tilkynna breytingar á lífinu. Þær breytingar sem hafa orðið síðan síðast eru nokkrar. Meðal þeirra má nefna:

• Jólaskrautið er komið út í bílskúr og nágrannakettirnir þurfa að bíða næstu jóla til að halda líkamsræktinni áfram.
• Mótorhjólið er selt. Það tekur meira á mig en ég þori að viðurkenna. Seldi það 28. apríl eftir næstum 12 ára samveru. En það var kominn tími á breytingar og núna fær það að gleðja einhvern annan. Ég er samt ekkert hætt að hjóla, mig langar bara í öðruvísi hjól og ég mun finna nákvæmlega það sem mig langar í bráðum. Eða þegar ég finn það.
• Ég er að læra að vera að jógakennari. Svo ég stelist í frasa stórvinar míns, ég legg ekki meira á ykkur.
• Ég vinn hjá Reykjavíkurborg. 
• Kötturinn heitir Skrímsli.
• Ég er á leið í sauðburð í fimmta sinn. Þriðja árið í röð mun ég vera ein stundum í fjárhúsunum ... líklega á næturvöktum. Nema ég hafi gleymt öllu síðan í fyrra.
• Ég er líka á leið til Spánar í Wilderness Therapy Training
• Og ég kann að gera heimasíður

Lifið heil og góðar stundir

Í desember 2017

Aftur segi ég nei, ég er ekki til í að hætta að blogga þrátt fyrir að það sé gamaldags. Kannski er ég bara gamaldags? 

En í öðrum fréttum þá keypti Gummi leysirljóskastara sem varpar grænum og rauðum doppum og myndum. Ljósið er út í garðinum og hreyfist og breytist og færir sig yfir garðinn og húsvegginn. Þetta er fallegt og jólalegt en það er enn meira stuð fyrir ketti hverfisins að heimsækja garðinn okkar núna og elta ljósin.

Alls konar fólk

Það er alls konar fólk sem kemur hingað eins og ég sagði í gær :) hér má til dæmis sjá tvo aldna rokkara sem sátu ásamt fleirum á næsta borði í morgunmatnum ;)