mánudagur, mars 16, 2020

Fyrsti dagur samkomubannsins 2020

Ég er ekki nægilega vel að mér í sögu til að segja frá því hvenær (eða hvort) samkomubann hafi áður verið hér á landi. Mér finnst eins og hafi lesið um slíkt þegar Spænska veikin gekk yfir um 1920 en ég veit ekki hvort það er rétt. Né heldur hvernig borgarbúar tóku því. Kannski mundi ég vita það ef ég læsi fjölmiðla af einhverju viti?
Þetta eru væntanlega líka upplýsingar sem ég ætti að geta flett upp en, kalt mat; þær skipta ekki máli akkúrat núna. 

Það er samkomubann á Íslandi í mars 2020. Það er verið að telja inn í verslanir. Messum, tónleikum, sýningum og alls konar viðburðum hefur verið frestað og aflýst næstu vikurnar og það gera allir sitt besta að forðast alla hina. Fyrir innhverft fólk eins og mig skiptir þetta ekki svo miklu máli. Undanfarið hef ég meira að segja verið að grínast með að ég hafi verið að æfa mig fyrir þessar aðstæður allt mitt líf. Einvera hræðir mig ekki en einvera verndar ekki heldur og fyrir suma er hún hrikaleg. Eins er óvissan hrikaleg. Hvernig smitast veiran nákvæmlega? Hvers vegna verða sumir bara slappir en aðrir deyja? Hvers vegna er ekkert annað í fjölmiðlum og endalaust verið að hamra á hversu margir hafi smitast og dáið? En hvernig væri hægt að vara alla við ef það væri ekki stöðugt verið að búa til fréttir um ástandið? Hvenær lýkur þessu? Hvernig verður sagt frá þessu tímabili í sögubókum framtíðarinnar? Hvers vegna óttumst við þessa veiru svona mikið en hunsum þær 300 milljónir sem veikjast af malaríu á hverju ári? Milljón einstaklingar deyja árlega út malaríu og flestir sem deyja eru börn undir fimm ára aldri. Rúmlega 9 milljónir deyja úr hungri, 25 þúsund á dag og 75 milljónir hafa sýkst af HIV frá upphafi þess faraldrar og þrátt fyrir ný lyf og tækniframfarir deyja enn 140 þúsund á ári úr fylgikvillum HIV.

Vesturlönd eru séra Jón og sömuleiðis gagnkynhneigðir, fullorðnir Vesturlandabúar. Það er líklega svarið. Ég er séra Jóna. Ég þvæ mér um hendurnar, hósta í olbogabótina eins og venjulega og knúsa ekki fólk sem er lasið. Ekki frekar en venjulega. Og í staðinn fyrir að fylgjast með fréttum safna ég þjóðfræðiefni um Covid 19, lögum til að syngja í 20 sekúndna handþvotti og klósettpappírsbröndurum. Ég skoða spegilmynd óttaslegins samfélagsins sem er í upplausn og hlæ.

En mikið stendur hið opinbera upplýsingateymi sig vel, Þórólfur, Alma og Víðir. Og ég er afskaplega hrifin af slagorðinu þeirra, við erum öll almannavarnir.

Lifið heil og hraust.

Góðar stundir.

mánudagur, mars 09, 2020

Kaupmannahöfn

Síðasta miðvikudag flaug ég til Kaupmannahafnar til að sitja COPM námskeið með fimm vinnufélögum mínum. Ég var í Kaupmannahöfn sumarið 2010 með fólkinu mínu. Við vorum sjö saman, þrjú fullorðin og fjögur börn og áður en við fórum við Köben höfðum við verið viku á Jótlandi þar sem við fórum í Legoland og Lalandia. Í Kaupmannahöfn fórum við í Tívolí og í dýragarðinn og Rundeturn og spiluðum og skemmtum okkur í alla staði mjög vel.

Ég fór með mömmu og pabba og bróður mínum í sambærilega ferð þegar ég var á svipuðum aldri og krakkarnir voru þá og man hana ennþá. Ég var líka í Köben þegar ég var unglingur á leið í lýðháskóla á Jótlandi. Þá var ég með kort sem vinur hans pabba var búinn að merkja inn alla borgarhlutana sem ég átti ekki að skoða. Stórir hringir með krossum yfir Ystegade, Christaniu og Nørrebro svo forvitni unglingurinn færi sér ekki að voða á röltinu. Ég naut borgarinnar þá en í síðustu viku var fyrsta skipti sem ég skoðaði mig um sem fullorðin einstaklingur án þess að hafa fyrirmæli um hvað mætti og mætti ekki. Nýju vinnufélagar mínir eru sérlega skemmtilegt og almennilegt fólk sem er gaman að ferðast með. Þær þekkja alla borgina, tala dönsku þó að ég hafi sjálf farið að segja nokkrar setningar á föstudagskvöldinu (eftir tvo heila daga á námskeiði sem fram fór á dönsku!) var mjög gott að vera með heimamönnum.


Ég fór að hugsa um það þegar ég var á röltinu, t.d að skoða Litlu hafmeyjuna - sem er sannarlega lítil, ég held ég hafi séð fyrir mér Frelsistyttuna á grjóti? - um hvað það er nákvæmlega sem breytist þegar við verðum fullorðin? Núna skoðaði ég að vísu Nørrebro, enda hverfið gerbreytt, en spennan yfir að skoða borgina var sú sama og þegar ég var unglingur. Ég fann tilfinningar sem ég tengdi við að skoða aðrar borgir eftir að ég eltist. Þegar ég labbaði um og reyndi að týna mér í París, London og New York. Ég hlustaði meira að segja á nokkrar plötur sem ég hef ekki hlustað á lengi. Að vísu núna í þráðlausum heyrnartólum og á Spotify ekki af kassettu í vasadiskóinu en hugrenningarnar voru þær sömu.

Hvenær vitum við hvenær við verðum fullorðin í alvörunni? Eru það árin? Gráu hárin? Ég er orðin 42 ára en segist stundum enn ætla að gera alls konar þegar ég verð orðin stór. Ég tek ennþá ákvarðanir sem eru misvel ígrundaðar og er ennþá að kynnast sjálfri mér. Þegar ég var tvítug hélt ég að eftir fertugt myndi ég ekki þyrsta eins í að ferðast og kanna og upplifa - ef ég hugsaði það eitthvað yfir höfuð. Þegar ég var tvítug hélt ég líka kannski að eftir fertugt myndi ég vera með’idda, vita hvað ég væri að gera og hvert ég stefndi en sannleikurinn er sá að ég er enn að þykjast. Ég keyri ennþá stundum of hratt, borða popp í kvöldmat, fyllist enn eirðarleysi og dreymi um hluti sem eru ekki viðeigandi þrátt fyrir að allt sé fertugum fært.

Mig langar aftur til Kaupmannahafnar einhvern daginn og finnast ég vera 15 árum yngri.

mánudagur, maí 07, 2018

Fyndið að eiga blogg og hafa átt það í mörg, mörg ár. Ég held að það sé ekkert að því að vera ekki tilbúin að sleppa því þrátt fyrir að skrifa sjaldan.

Eftir nánari skoðun sé ég að það eru 10 dagar þangað til þessi síða á 15 ára afmæli. Mig langar til að blása til veislu, ekki erfidrykkju.

Hversu oft þarf að skrifa til að réttlæta það að halda bloggi lifandi?

Ekki er það innihaldið sem skiptir máli því þá væru flestöll blogg og nær allir bloggarar dauðadæmdir. Jafnvel góðir bloggarar eiga inni slæma daga þar sem þeir bulla meira en þeir blómstra.

Það er, finnst mér, við hæfi að nota þennan miðil til að tilkynna breytingar á lífinu. Þær breytingar sem hafa orðið síðan síðast eru nokkrar. Meðal þeirra má nefna:

  • Jólaskrautið er komið út í bílskúr og nágrannakettirnir þurfa að bíða næstu jóla til að halda líkamsræktinni áfram.
  • Mótorhjólið er selt. Það tekur meira á mig en ég þori að viðurkenna. Seldi það 28. apríl eftir næstum 12 ára samveru. En það var kominn tími á breytingar og núna fær það að gleðja einhvern annan. Ég er samt ekkert hætt að hjóla, mig langar bara í öðruvísi hjól og ég mun finna nákvæmlega það sem mig langar í bráðum. Eða þegar ég finn það.
  • Ég er að læra að vera að jógakennari. Svo ég stelist í frasa stórvinar míns, ég legg ekki meira á ykkur.
  • Ég vinn hjá Reykjavíkurborg. 
  • Kötturinn heitir Skrímsli.
  • Ég er á leið í sauðburð í fimmta sinn. Þriðja árið í röð mun ég vera ein stundum í fjárhúsunum ... líklega á næturvöktum. Nema ég hafi gleymt öllu síðan í fyrra.
  • Ég er líka á leið til Spánar í Wilderness Therapy Training
  • Og ég kann að gera heimasíður

Lifið heil og góðar stundir

sunnudagur, desember 10, 2017

Í desember 2017

Aftur segi ég nei, ég er ekki til í að hætta að blogga þrátt fyrir að það sé gamaldags. Kannski er ég bara gamaldags? 

En í öðrum fréttum þá keypti Gummi leysirljóskastara sem varpar grænum og rauðum doppum og myndum. Ljósið er út í garðinum og hreyfist og breytist og færir sig yfir garðinn og húsvegginn. Þetta er fallegt og jólalegt en það er enn meira stuð fyrir ketti hverfisins að heimsækja garðinn okkar núna og elta ljósin.

laugardagur, nóvember 07, 2015

Alls konar fólk

Það er alls konar fólk sem kemur hingað eins og ég sagði í gær :) hér má til dæmis sjá tvo aldna rokkara sem sátu ásamt fleirum á næsta borði í morgunmatnum ;)

föstudagur, nóvember 06, 2015

Risinn á baðherberginu

Eitthvað klikkaði að setja póstinn inn í gær og það sem ég skrifaði í morgun vistaðist hvergi - það er ekki hægt að treysta á internet á ferðalögum ;)

Þannig að hér er tilraun þrjú:
Við Harpa erum á hosteli hér í Munchen nálægt aðalbrautarstöðinni. Mjög nálægt, í næstu götu við, en þetta er samt mjög fínt og snyrtilegt allt saman (já, ég er með fordóma gagnvart gististöðum nálægt aðaljárnbrautarstöðvum). Það er hérna fólk alls staðar að úr heiminum og þó nokkuð um fólk frá Asíu. 
Núna er ég ekki sérstaklega lítil kona en mér finnst yfirleitt ég heldur ekki vera neinn risi. Þangað til ég fór inná bað í morgun. Nývöknuð með myndarlegan samfarahnakka (eins og sagt er, það var ekki raunverulega orsök hins úfna hárs - líklegri ástæða var gríðarlega stór og óstýrilátan koddi sem ég barðist við í alla nótt), í plastinniskóm og náttfötum. Fyrir framan hvern einasta spegil og vask stóðu nokkrar asískar skólastelpur. Þær voru að sinna hinum ýmsu morgunverkum, hár, tennur, farði, neglur og ein virtist vera að sauma fötin á sig. Þær voru rosalega margar en virtust kannski fleiri því baðherbergið er lítið.
Þegar ég gekk inn leið mér eins og risa en ekki bara risa heldur risa úr grárri forneskju. Þær virtust allar vera helmingi yngri en ég og helmingi minni. Ég geri ráð fyrir að þær séu úr samfélagi sem virðir eldra og stærra fólk, kannski frá heimkynnum súmó íþróttarinnar, því ég fékk strax pláss við vask og fékk að hafa hann útaf fyrir mig. Ég byrjaði morgunverkin mín og horfði varlega í kringum mig á meðan. Að lokum stöðvuðust augu mín á spegilmyndinni fyrir framan mig. Úfið hár eins og áður segir, svefndrukkið andlit, smá tannkrem í munnvikinu og skærgulur bolur. Asísku stelpurnar í kringum mig náðu mér upp að bringu og á bringunni minni, í augnhæð við þær var broskarl. Í kringum broskarlinn stóð "I took my pills today".
Núna eru þær kannski líka með fordóma fyrir gististöðum nálægt aðaljárnbrautarstöðvum?

mánudagur, nóvember 02, 2015

Búin í skólanum! Orðin iðjuþjálfi og orðin fær um að lifa lífinu eins og það á að lifast ... jújú, amk fræðilega séð :) Hins vegar er ég farin að setja mér alls konar markmið og ef þau eru nægilega sniðug þá gengur mér alveg glimmrandi vel að ná þeim - flestum að minnsta kosti :)


Núna er það nýjasta markmiðið fyrir nóvember: blogga á þeim dögum sem ber uppá sléttar tölur, 2., 4., og svo framvegis - hvernig hljómar það?

Sjáum til ... þetta er hið minnsta gerlegra en að skrifa skáldsögu í nóvember eins og ég var að hugsa um: http://nanowrimo.org ég geri það kannski bara á næsta ári?

#netturnóvember